P.S. Апошняя восень паэта

… Я хачу заўважыць, як на дол
З дрэваў падае восень лістамі
І ўсё тое, што ззяе вакол,
Бачыць толькі сваімі вачамі!

Шчаслівы той, хто сустрэўся з паэзіяй Пятра Прыходзькі. З ёй адчуваеш сябе далучаным да сваёй радзімы, яе прыгажосці, багацця, да людзей.

У аўтабіяграфіі Пятро Прыходзька калісьці заўважыў: «Любіць людзей, жыццё — найвялікшае шчасце для паэта, і трэба да канца жыцця пранесці ў душы гэта святое пачуццё».

Тое, што пісьменнік заўсёды заставаўся верным гэтаму ідэалу, адчуе кожны, хто пазнаёміцца з творчай спадчынай мастака слова.

Усё ў жыцці жыве ў слове –
І звонкі спеў, і горкі плач.
Вяду сваю ад сэрца споведзь
Перад табою, мой чытач.

Хай людзям радасць светлай быллю
Прыносяць і мае радкі.
Я іх, як птахаў з мужным крыллем,
Пускаю ў свет з сваёй рукі!

Пятро Прыходзька пражыў нялёгкае, але яскравае жыццё… «Працаваць трэба пакуль б’ецца сэрца», – пісаў паэт.

30 лістапада 2006 года Пятра Прыходзькі не стала.